Ze ving de verandering in de toon van de dokter op toen hij mompelde: “Het is maar littekenweefsel…”, en de manier waarop hij een snelle blik op de vloer wierp voordat hij verder ging. Het was het soort ontslag dat helemaal niet gewoon was. Het soort dat haar achterliet met meer vragen dan antwoorden. Het bleef nog lang na zijn vertrek in haar gedachten hangen.
Haar man veegde het van zich af. “Lichamen veranderen, toch? Je hebt net negen maanden een baby gedragen.” Maar ze was niet overtuigd. Ze wist hoe haar lichaam er vroeger uitzag. Ze had het vaak genoeg bestudeerd in spiegels, in badpakken, op foto’s. Dit litteken was er niet geweest. Dit litteken was er niet geweest.