Ze probeerde het overdag weg te lachen, maar het litteken was er altijd, het drukte tegen haar kleren, het fluisterde vanonder de genezende lagen. Het was alsof er een geheim op haar lichaam geschreven stond, een geheim waarvan ze zich niet kon herinneren dat ze ermee had ingestemd en niemand anders het leek te willen erkennen.
Haar gedachten werden donkerder. Wat als er iets mis was gegaan tijdens de operatie? Wat als ze haar twee keer hadden gesneden en dat nu aan het verdoezelen waren? Ze herinnerde zich de bleke uitdrukking van de dokter, het gestotter in zijn stem. Het leek niet alleen medische afstandelijkheid. Het was angst.