De vragen hielden haar net zo wakker als het gehuil van de pasgeborene. Zelfs terwijl ze haar baby voedde, dacht ze: waarom was er geen verklaring? Waarom had ze het gevoel dat haar lichaam het verhaal van iemand anders droeg – een verhaal dat tot nu toe voor haar verborgen was gebleven? Elke keer als ze haar ogen sloot, zag ze dat litteken duidelijker dan ooit.
In de dagen die volgden, begon het vreemde litteken pijn te doen. Het was geen scherpe pijn, maar een dof, slepend gevoel dat opvlamde als ze bewoog. Elke keer als ze zich boog om haar baby op te tillen, trok het, alsof iets onder haar huid haar eraan herinnerde dat het daar niet hoorde.