Ze vertelde over het ongemak aan een verpleegster tijdens een middernachtelijke controle. De beleefde glimlach van de vrouw haperde heel even en haar ogen gleden naar het litteken. Even snel veranderde ze het onderwerp in borstvoedingstips, haar stem onnatuurlijk helder, waardoor de vraag onbeantwoord in de lucht bleef hangen.
Een andere verpleegster reageerde hetzelfde, haar uitdrukking verstrakte zodra het litteken ter sprake kwam. Ze gaf een vage geruststelling – “Deze dingen gebeuren soms na een operatie” – maar haar blik bleef te lang hangen en verraadde onbehagen. Voor de kersverse moeder voelde het minder als een geruststelling en meer als een geoefende ontwijking.