De beer bleef in de buurt, pauzeerde vaak om achter haar te kijken en stootte lage, ademende piepjes uit als sonarpulsen. Haar pas versnelde nooit. Ze leek hun betrokkenheid te peilen. Elias keek naar haar vanaf het dek, zijn hart bonkte nu harder. “Henrik…”
“Ja?” “Als ze ons ergens naartoe leidt… wat gaan we dan vinden?” Henrik gaf geen antwoord. Hij verstevigde alleen zijn greep op het stuur en bleef haar volgen, de mist in. De lucht begon te draaien. Eerst was het gewoon een subtiele blauwe plek langs de horizon – een vlek staalblauw waar wolken zich in stilte verzamelden.