Ze stonden schouder aan schouder aan de reling toen het wezen dichterbij kwam. Het pauzeerde niet. Het dreef niet weg. Het kwam alsof het hen kende, alsof de trawler een vuurtoren was die het zocht. Toen bereikte de beer de romp en richtte zich op, het water stroomde van zijn gematteerde vacht.
Een enkele poot sloeg tegen het staal. Hij staarde naar hen, niet met dreiging, niet met honger, maar met iets heel anders. Elias voelde zijn keel droog worden. “Wat wil je in godsnaam?” Fluisterde Henrik. Maar de beer antwoordde niet. Hij wachtte alleen maar.