Ze probeerde niet nobel te zijn. Ze was moe. Moe van ziekenhuisjurken, rekeningen, wachtkamers en de blik in Ashley’s ogen als er weinig geld was. Op haar tweeënzeventigste had ze een vol leven gehad. George was weg, het huis was weg en als dit het einde was, dan was het maar zo.
Een week lang hield de poppenkast stand. Ze bewoog minder, bleef meer op haar kamer, slikte thee met pillen als niemand keek. Het avondeten werd een voorstelling. Maar er was iets in haar veranderd en haar familie voelde het, als de lucht vlak voor een storm – stil, zwaar, te stil om te negeren.