Ashley’s schreeuw doorboorde de stilte terwijl ze zich naar haar moeder haastte, haar hart bonkte in haar borstkas. “Mam! Wat is er gebeurd?” riep ze terwijl ze naast haar hurkte. Maar Tula gaf geen antwoord. Haar hoofd hing opzij, haar ogen gesloten. De pijn had haar eindelijk het zwijgen opgelegd. En toen was ze weg.
Toen Tula wakker werd, was alles wit. De scherpe geur van ontsmettingsmiddel prikte in haar neus en het gestage gepiep van een monitor weerklonk in de steriele lucht. Haar ogen fladderden open om Ashley naast haar te vinden, bleek en slapeloos, de rand van de stoel vasthoudend alsof het haar verankerde aan hoop.