Ashley merkte het meteen op. “Ze is wakker!” riep ze, terwijl ze rechtop sprong en naar de gang rende. Even later kwam er een dokter binnen, klembord in de hand, bezorgdheid diep in zijn gelaatstrekken geëtst. Hij benaderde het bed voorzichtig en vroeg wat er was gebeurd. Tula aarzelde. Maar toen ze Ashley’s smekende gezicht zag, sprak ze.
“Ik heb… pijn. Scherp, schietend. In mijn buik. Al een paar weken,” zei ze zachtjes, terwijl ze de ogen van haar dochter vermeed. Ashley reageerde eerst niet, maar Tula zag hoe haar gezichtsuitdrukking veranderde – iets als pijn vermengd met ongeloof. Ze wendde haar gezicht naar de muur en zei niets meer.