Ashley trok haar moeder dicht tegen zich aan en hield haar vast terwijl ze snikte. “Je bent niet alleen, mam. We zullen dit samen doorstaan,” zei ze terwijl ze Tula’s haar naar achteren streek. “Laten we eerst de resultaten afwachten. Stap voor stap. Alsjeblieft. Geef me nog niet op.” Haar woorden verzachtten de paniek in Tula’s ogen.
Tula ademde langzaam uit, zich nog steeds vastklampend aan Ashley’s hand. De vaste stem van haar dochter was door de angst heen gedrongen en had haar verankerd. Voor het eerst sinds het begin van de pijn voelde ze iets dat leek op rust. Misschien was het geen kanker. Misschien was het iets kleins, een maagzweer of een maagdarmontsteking. Niets fataals. Niets definitiefs.