Tula’s gedachten tolden sneller dan ze kon ademen. Ze greep de ziekenhuisdeken vast alsof die haar bij elkaar kon houden. Dit was geen kanker – niet deze stilte, deze dubbelzinnigheid. Het was erger. Niemand zou het woord zeggen. Niemand wilde haar in de ogen kijken. Hun terughoudendheid was niet langer professioneel, het was wreed.
Ze hadden haar opgenomen “ter observatie”, alsof ze een wolkenformatie was die ze wilden classificeren. Testen kwamen in golven. Vloeistoffen afgenomen. Monitoren piepten. Elk antwoord riep alleen maar meer vragen op. Maar als ze iets vroeg – echt vroeg – kreeg ze het soort stilte te horen dat niet voortkwam uit het niet weten, maar uit de keuze om niets te zeggen.