Ashley bleef dichtbij, maar zelfs haar gezicht begon te veranderen. Ze liep meer. Sliep minder. Haar toon verschoof van bezorgdheid naar frustratie. “Het is alsof ze een muur om ons heen bouwen,” fluisterde ze op een avond. Tula antwoordde niet. Zij voelde het ook. Een verstrakking. Een geheim dat net buiten bereik groeide.
In de gangen verstomden de gesprekken als ze langsliep. Achter half gesloten deuren en medische gordijnen ving ze zinnen op die niet voor haar oren bestemd waren. “Instabiele biomarkers.” “Zwangerschapsverwarring.” “Niets komt overeen met haar profiel.” Woorden stapelden zich op als raadsels. Haar angst ging niet meer alleen over de pijn, maar ook over het feit dat ze opzettelijk in het duister werd gehouden.