Op een middag, toen ze haar terugbrachten van een andere scan, pauzeerden twee verpleegsters bij de lift. De jongste keek nerveus om zich heen en fluisterde toen: “Parthenogenese.” De oudere verpleegster siste: “Zeg dat niet hardop. Het is niet bevestigd.” Tula begreep de term niet, maar de angst in hun stemmen verkilde haar meer dan het woord.
Die avond zocht ze het woord op in haar telefoon. De Wi-Fi van het ziekenhuis krioelde. De pagina wilde niet laden. Ze staarde naar het bufferende wiel alsof het haar bespotte. Elke onbeantwoorde vraag werd zwaarder. Er gebeurde iets in haar lichaam – en het was zo vreemd dat zelfs de artsen niet wisten hoe ze het moesten noemen.