Zwanger? Op haar tweeënzeventigste? Ze schudde haar hoofd, haar hart ging tekeer. George was al meer dan tien jaar dood. Sindsdien had ze niet eens meer naar een andere man gekeken. Ze had niemand aangeraakt. Het idee was absurd. Obsceen. Toch stond het getal als een vonnis op dat scherm. Hoog. Abnormaal. Verhoogd.
“Nee,” fluisterde ze hardop, terwijl ze overeind kwam. “Nee, nee, nee.” Haar stem begon te stijgen. Paniek overviel haar verstand. Ze drukte op de belknop. Toen bonsde ze erop. De verpleegster kwam geschrokken weer binnen. Tula beefde. “Haal de dokter,” snauwde ze. “Nu.” De verpleegster aarzelde. “Nu!” schreeuwde ze. “Ik wil antwoorden!”