De stilte die volgde was zo dicht dat het glas had kunnen versplinteren. Tula keek hem aan alsof hij in tongen sprak. “Wat denk je dat ik ben? Zwanger ben? Op mijn tweeënzeventigste?” Ashley hijgde hoorbaar achter hem en klemde zich vast aan de stoel. “Nee,” zei ze. “Dat is niet mogelijk. Dat kan niet.”
Tula draaide zich naar haar dochter, haar ogen wild. “Denk je dat ik… met iemand ben geweest?” Haar stem was koud, scherper dan hij ooit geweest was. “Waag het niet om me dat te vragen. Beledig me niet zo.” Ashley schudde snel haar hoofd, tranen verzamelden zich. “Nee, dat deed ik niet, ik probeer het gewoon te begrijpen!”