De dokter schraapte zijn keel en sprak langzaam. “Parthenogenese is een ongeslachtelijke vorm van voortplanting,” zei hij. “Uiterst zeldzaam en bijna ongehoord bij mensen. Maar in jouw geval… suggereren de gegevens dat het mogelijk is. Dit zou een uitzondering kunnen zijn – een biologisch fenomeen.” Zijn stem viel weg, voorzichtig om niet teveel te zeggen.
Niemand zei iets direct, niet meer. Maar Tula zag het. In de tweede blik van de verpleegster. In de stagiaire die net iets te lang bij de deur bleef staan. In de subtiele stilte die haar door de gang volgde. Er werd iets over haar gefluisterd. Gecatalogiseerd. Opgeslagen in het geheugen.