Ze noemden de zwangerschap “hoog risico” in de notities. De dokter noemde het kort: mogelijke overbelasting van het hart, complicaties door de leeftijd, onvoorspelbare uitkomsten. Hij zei het klinisch, alsof hij weerpatronen opsomde. Maar onder de woorden, hoorde Tula het duidelijk: dit was niet alleen ongewoon. Het was gevaarlijk.
Tula lag achterover tegen de stijve ziekenhuiskussens, haar ogen strak op het plafond gericht. Zwanger. Het woord paste niet in haar mond. Het was te absurd, te onmogelijk. Ze was tweeënzeventig. Haar botten deden pijn als het regende. Hoe moest ze dit uitleggen – aan Ashley, aan Robert, aan de wereld?