Op dat moment leek niets van dit alles de moeite waard om vast te houden. De dagen vervaagden. Tussen de tests, bloedonderzoeken en rusteloze slaap door was het makkelijk om kleine dingen over het hoofd te zien. Maar nu, in de stilte van haar kamer, kwamen die kleine dingen naar boven als luchtbellen.
Ze wist niet wat ze betekenden, als ze al iets betekenden. Misschien was ze gewoon moe. Misschien zat het allemaal in haar hoofd. Maar een stil onbehagen had zich in haar genesteld. Iets voelde niet goed. En het was meer dan haar angst om zwanger te zijn op haar 72ste.