De volgende ochtend, toen de verpleegster binnenkwam met een nieuw dossier, wachtte Tula niet. “Ik wil mijn volledige dossier zien,” zei ze. Haar toon was vast, zonder excuses. “Geen samenvattingen. Geen herdrukken. Het originele papierwerk. Intake formulieren. Elke pagina met mijn naam erop vanaf de dag dat ik binnenkwam.”
De verpleegster aarzelde. “Wilt u liever met uw arts spreken over…”
“Nee,” zei Tula, scherper nu. “Ik heb geen tolk nodig. Ik heb de documenten nodig.” Ze keek de verpleegster recht in de ogen. “Breng ze.” Er klonk geen woede in haar stem, alleen een harde duidelijkheid die weinig ruimte liet voor uitstel.