Terwijl de laatste pagina weer in het dossier werd geklikt, keek Tula de dokter aan en zei droogjes: “Dus ik ga toch niet op mijn tweeënzeventigste bevallen?” Haar stem was kalm, maar het gewicht van de afgelopen week lag er zwaar op. De dokter glimlachte beschaamd. “Nee,” zei hij. “U bent nooit zwanger geweest. Uw pijn was eigenlijk te wijten aan Gastroenteritis. Ik heb het personeel gewaarschuwd niet op sluipwegen te vertrouwen. Maar… we hebben gefaald.”
Ze lieten haar achter met een stilte en een halfslachtige verontschuldiging. Tula had geen van beide nodig. Ze had eindelijk haar naam, haar dossier, haar waarheid – en dat was genoeg. Ze ging achterover liggen, sloot haar ogen en liet het gewicht zakken, niet met opluchting, maar met iets stevigers. De kalme geruststelling van een vrouw die in zichzelf had geloofd.