Ethan wees ademloos naar beneden. “Er ligt een puppy op de rails. Het leeft, maar het beweegt niet. De trein komt eraan.” De man fronste, zijn ogen vernauwden zich alsof hij besloot hem te geloven. “Weet je zeker dat het geen afval is? Dat gebeurt wel vaker.”
“Beweegt vuilnis?” Ethan schoot terug. “Kijk alsjeblieft!” Dat bracht hem in beweging. De stationschef pakte zijn veldbril van een haak en stapte naar buiten. Hij steunde met zijn ellebogen op de reling en scande de zonovergoten afstand. De seconden duurden pijnlijk lang. Ethan hoorde niets anders dan het lage gezoem onder zijn voeten en het vage getik van het afkoelende metaal.