Ethan fronste. “Wat is dat?” mompelde hij. De vorm bewoog nog een keer en viel toen stil. Even dacht hij dat het voorbij zou zijn, wat het ook was, maar toen bewoog het weer, zwakjes, en iets aan de beweging maakte hem koud. Het was niet willekeurig. Het was een worsteling.
Niemand om hem heen leek het te merken. De anderen zaten nog steeds aan hun telefoons gekluisterd, oordopjes in, blanco gezichten. Ethan leunde voorover en keek scheel. De wind draaide, veegde de hitte van de sporen en droeg de vage geur van roest met zich mee. Een bruine glinstering viel op in het licht. Bont.