Marcus liet zijn camera zakken, zijn hart klopte sneller. Hij riep haar naam één keer, toen twee keer, maar zijn stem werd opgeslokt door de zoemende vochtigheid. Toeristen bleven bezig om de wasberen dichterbij te lokken. Hij stapte weg van het spektakel en waagde zich op een vochtig stukje grond, zijn ogen starend naar kleine pootafdrukken.
Zijn hartslag versnelde toen hij verse sporen in de modder zag. Maar bij nader inzien bleken ze van de gemaskerde bezoekers te zijn. De voetafdrukken van een wasbeer overdekten de modder, zonder een duidelijk spoor van Luna achter te laten. Angst laaide op en hij had er spijt van dat hij haar vrij had laten rondlopen in zo’n onvoorspelbaar gebied.