Hij duwde zich door de menigte en ondervroeg omstanders, die allemaal beleefd hun schouders ophaalden of vaag in verschillende richtingen wezen. Niemand had een verdwaalde puppy opgemerkt. De wasberen hadden ieders aandacht vastgehouden. Met stijgende angst baande Marcus zich een weg door het dichte riet en riep Luna’s naam in afgemeten, gespannen lettergrepen.
Elke echo leek met hem te spotten, stuiterend tussen de cipressen. Voorbijgangers gingen verder met het voeren van wasberen, zich niet bewust van zijn angst. Het zweet druppelde langs zijn slapen terwijl hij zijn trillende benen dwong te bewegen. Luna was weg en elke seconde voelde cruciaal. Hij bereidde zich voor op een verwoede zoektocht en zwoer dat hij haar zou vinden.