Plotseling gleed er beweging langs de waterkant. Een eenzame wasbeer rende voorbij, iets kronkelend in zijn kleine voorpoten. Marcus’ keel vernauwde zich toen hij de kleine vorm van Luna herkende, met haar poten wanhopig zwaaiend. Hij kon zich niet voorstellen waarom een wasbeer een puppy zou grijpen. Desondanks verlamde de aanblik hem van afschuw.
Luna bungelde hulpeloos rond en Marcus’ borstkas barstte van angst. Wasberen stonden er niet om bekend dat ze op honden jaagden, maar hier was het bewijs van een angstaanjagende uitzondering. Er was geen tijd om na te denken; adrenaline stuwde Marcus vooruit. Hij stortte zich door het riet, de modder zoog aan zijn laarzen, de schrik gierde door elke zenuw.