De wasbeer dartelde met een ongekende behendigheid tussen bemoste stammen en ondergedompelde wortels door. Marcus’ verwoede kreten om Luna bleven onbeantwoord. Zijn verwarring overspoelde hem, zijn gedachten tolden in cirkels. Had de wasbeer honger of was er iets vreemds aan de hand? Hij schoof deze vragen aan de kant en concentreerde zich alleen op Luna’s redding.
De kronkelende paden van Fenwood leken vastbesloten om hem te verslaan, ze liepen in elkaar over tot elke richting er hetzelfde uitzag. Tot twee keer toe struikelde hij en viel bijna met zijn hoofd in het water. Toch bleef de wasbeer net buiten bereik, zijn pad griezelig doelgericht. Marcus zette door, gedreven door zijn paniekerige toewijding aan Luna.