Wasberen renden piepend weg. Luna blafte toen hij dichterbij kwam. Marcus’ vingers rommelden met het slot van de kooi, glibberig van het zweet. De tijd rekte zich tergend lang uit. Eindelijk ging het slotje los en Luna kwam los, haar staart kloppend van opluchting. Marcus hield haar stevig vast en voelde haar trillende lichaam tegen zijn borstkas.
Een schreeuw van woede weerklonk vanuit de hut. Een van de criminelen had hem gezien. Marcus’ bloed veranderde in ijs. “Stop!” brulde de man en hij sprong naar voren. Marcus bevroor even en scande de kamer. De rook trok op, de vloer kreunde en wasberen schoten wild om zich heen. Hun weg naar de deur was geblokkeerd.