De operators klonken eerst sceptisch, maar Marcus’ stem was doorweven van wanhoop. Hij benadrukte het geweld van de criminelen, de gestolen hond en het ingewikkelde plan met wasberen. Uiteindelijk stemden ze in met het sturen van een team. Mr. Thompson keek naar de blauwe plekken op Marcus’ armen en mompelde geruststellend dat er hulp onderweg was.
Marcus was nog steeds doorweekt van de modder en wachtte in gespannen stilte. Zijn lichaam bonkte, maar zijn gedachten bleven bij Luna. Minuten duurden uren voordat een paar politieauto’s arriveerden. Hun zwaailichten scheurden door de moerassige duisternis, een belofte van orde in een verder wetteloze nacht.