Plotseling schoot er een kleine gedaante door de chaos. Luna rende over de ongelijke planken, haar ogen gericht op Marcus. Opluchting gierde door hem heen en sloeg bijna de lucht uit zijn longen. “Luna!” riep hij en reikte met trillende armen naar haar. Haar modderige poten slipten over de plank terwijl ze recht in zijn omhelzing vloog.
Achter hen ontstond chaos toen agenten twee criminelen aanpakten, terwijl een ander het drassige water in probeerde te duiken. Geschreeuw, gespetter en gevloek vulden de zwoele nacht. Marcus drukte zijn voorhoofd tegen dat van Luna, tranen brandden in zijn ogen. Er waren geen woorden voor de dankbaarheid die hem op dat moment overmande.