Het laatste stuk van de reis voelde rustig aan, alsof de wereld hen uitstel verleende. Marcus glimlachte zachtjes en herinnerde zich hoe Loena’s onwrikbare geest de zijne weerspiegelde. Samen hadden ze het gevaar getrotseerd en overleefd. Nu was het tijd om een toekomst op te bouwen waarin de kleine pup nooit zou worden achtergelaten.
Tegen de tijd dat ze zijn oprit bereikten, baadde de warme zon in de auto. Marcus droeg Luna naar binnen en zag een rustiger leven voor zich. Hij zou haar beter in de gaten houden, hun band verstevigen en het vertrouwen dat hij elke dag in haar ogen zag koesteren. Een gelukkig einde, zwaar bevochten maar gekoesterd.