Net toen de stewardessen weer langs wilden komen, klonk Clara’s stem nog een keer. “Alsjeblieft, hier, hier… Het kan me niet schelen dat het een hulphond is. Ik kan niet de hele vlucht naast dit dier zitten. Ik wil een nieuwe stoel, of ik ga jullie allemaal aangeven.” De stewardessen negeerden haar deze keer resoluut.
De vlucht ging verder en Clara werd zichtbaar steeds onrustiger. Ze verschoof onrustig in haar stoel en wierp om de paar seconden een blik op Atlas, haar ogen vernauwend van achterdocht. De hond, altijd kalm, bleef aan Liams voeten zitten, maar Clara’s ongemak leek met de minuut groter te worden, haar blik op hem gericht.