Hij ging niet in discussie. Huilde niet. Knikte alleen flauwtjes, nam de voorgeschreven pijnstillers en liep zonder vragen te stellen naar buiten. Het zonlicht buiten voelde te fel, te onverschillig. Tegen de tijd dat hij thuiskwam, was de papieren zak in zijn hand verfrommeld en was de pijn in zijn zij teruggekeerd.
Het appartement zag er bij daglicht anders uit. Hard. Eerlijk. Een éénkamerbox met afbladderende muren, een scheef matras bij de deur en een gammele plastic stoel naast een tafel die getekend was door brandplekken van sigaretten. Tientallen jaren lang had Vincent de nachten gevuld met lawaai. Maar in de stilte voelde alles leeg.