Vincent staarde. De jongen leek precies op hem – dezelfde jukbeenderen, dezelfde ogen, dezelfde gemakkelijke glimlach. Hij hield een diploma van Harvard vast. Harvard. Zijn zoon. Afgestudeerd aan Harvard Law. Vincents mond werd droog. Zijn handen trilden op de muis. Hij knipperde met zijn ogen in de hoop dat hij het verkeerd gelezen had. Maar het onderschrift zei het duidelijk: “Trots op mijn jongen.”
Hij scrolde als een bezetene, zijn ogen verslonden hongerig elk bericht, elke tag. Linda was niet alleen zwanger geworden, ze had ze alle zeven grootgebracht. Septuplets. Alleen. Geen melding van een stiefvader. Alleen Linda en haar stam kinderen. Elk van hen lacht. Bloeiend. Het gewicht van zijn afwezigheid drukte neer als een rotsblok.