Jules, de verpleger, had een tijdlijn vol uitputting en gruis. Zijn scrubs veranderden van kleur op elke foto – soms blauw, soms wijnrood. Op een video danste hij met een pediatrische patiënt, beiden straalden. In een andere vierde hij het einde van een nachtdienst met pannenkoeken en tranen in zijn ogen
Vincent had niet verwacht dat zijn leven zo veeleisend zou zijn. Toch glimlachte hij in elk beeld. “Slaap als je dood bent, spaar als je leeft,” grapte zijn biografie. Hij leek aan beide kanten te branden. Hij leek op Linda, vooral als hij lachte. Vincent dacht na. Misschien zou hij sympathie hebben voor zijn zieke, stervende vader.