Twee maanden geleden was er iets veranderd. Eerst was het subtiel. Moeilijker om adem te halen. Een kater die bleef hangen tot na de middag. Een doffe pijn die hij niet weg kon rekken. Toch vertelde hij zichzelf dat het niets was. Een zware nacht. Een slechte mix. Niets waarvan hij niet eerder was teruggekomen.
Die ochtend was begonnen als elke andere. Vincent was om tien uur wakker geworden, gordijnen dicht, mond droog. De bas van de club van gisteravond klonk nog na in zijn oren. Hij trok een biertje open, het gesis van het blikje was vertrouwd, bijna troostend. Hij plofte neer op zijn kleine balkon, zijn ogen dichtgeknepen tegen de zon.