Voor het eerst barstte de spiegel die hij zichzelf voorhield. Hij had zichzelf altijd als tijdloos gezien, de uitzondering op het verval. Maar nu, terwijl hij de oude man over zijn gezwollen knokkels zag wrijven, voelde Vincent een steek van iets onbekends – herkenning. Hij deed niet langer alsof hij jong was. Hij deed alsof hij niet oud was.
Zijn naam galmde door de kamer. Een verpleegster wuifde hem naar binnen. Vincent stond langzaam op, elke beweging plotseling weloverwogen. Zijn knieën kraakten toen hij opstond en hij forceerde een grinnik, alsof hij het luchtig wilde houden. “Oude pijpen,” mompelde hij tegen niemand. Maar van binnen begon zijn borstkas zich ongemakkelijk te voelen.