“Er is iemand aan boord!” Elias’ stem kraakte terwijl hij de verrekijker liet zakken. De man naast hem fronste. “Waar heb je het over?” “Tussen de containers!” Elias duwde de verrekijker in zijn handen. “Ze zwaaiden, kijk zelf maar!”
De man stelde scherp, kneep zijn ogen dicht en trok hem toen hoofdschuddend omlaag. “Niets. Alleen roest en schaduwen.” Elias trok ze terug, zijn adem besloeg het glas. Hij zocht opnieuw, wanhopig. Leeg. Alleen glad metaal en afbladderende verf. Maar hij wist wat hij had gezien. De golf was te scherp geweest, te menselijk. Er was iemand.