Die avond vroeg hij het rechtstreeks aan Sarah. “Wie heeft je geld gegeven? Wie is hier geweest toen ik er niet was?” Ze verstijfde, haar ogen glinsterden. “Alsjeblieft, Mike. Laat het los. Het is niet wat je denkt.” Maar ze gaf geen verklaring, trok zich alleen terug in een stilte die dieper sneed dan welke leugen dan ook. Hij kon niet geloven dat de vrouw van wie hij hield voor zijn ogen in een vreemde veranderde.
De slaap liet hem in de steek. Elk geluid in huis voedde zijn rusteloze geest. Hij liep door de gangen, staarde naar schaduwen en herhaalde de woorden van de bediende. Hij had mortiervuur en hinderlagen gezien, maar nooit een spookachtige rivaal die voor zijn gezin zorgde terwijl hij een halve wereld verderop vocht.