Sarah stapte dichterbij, haar stem trilde. “Hij kwam toen je wegging. Hij zei dat hij wilde helpen, om ons veilig te houden terwijl jij weg was. Ik wist niet of ik hem moest geloven, maar hij kwam met geld, met boodschappen. Hij repareerde kleine dingen. Hij bedoelde het niet kwaad. Als tegenprestatie kookte ik af en toe voor hem en bracht ze naar de plek waar hij ze ophaalde.”
Michael wankelde achteruit, vuisten gebald. “Je liet hem in dit huis? Na alles?” Zijn keel brandde van woede en ongeloof. Sarah schudde haar hoofd. “Ik had geen keus. We hadden hulp nodig. En hij… hij wilde weer deel uitmaken van je leven, al was het maar via ons.”