Later die middag liep ze een plaatselijk kantoor binnen en vroeg om een nieuwe advocaat. Ze vertelde hem alles. De hoofdpijn. Het verdriet. De handtekeningen. Het vertrouwen. De advocaat bekeek de documenten in stilte en keek haar toen voorzichtig aan. “Het spijt me,” zei hij. “Maar je hebt ze vrijwillig ondertekend.”
Gwen slikte moeilijk. “Zelfs als ik niet gezond was?” Hij knikte langzaam. “Je was helder. En het papierwerk is waterdicht. Dit zou heel moeilijk ongedaan te maken zijn en zelfs als je het zou proberen, zou je veel juridische kosten kunnen maken zonder dat je zelfs je bezittingen terugkrijgt.” Gwen leunde achterover in haar stoel. Haar lichaam voelde hol aan. Haar gedachten bleven maar ronddraaien.