Die avond kwam ze thuis en liep door elke kamer met een troosteloos gevoel. Ze wilde huilen, maar voelde zich te verdoofd om dat te doen. Eerst verloor ze haar man en om dan bedrogen te worden en dit huis te verliezen, alle herinneringen die ze samen hadden opgebouwd, was verwoestend.
Ze ging op de rand van het bed zitten en staarde naar niets, verbijsterd over hoe snel alles was afgenomen. Ze voelde zich dom dat ze Elizabeth had vertrouwd en volkomen hulpeloos. Ze kon er niets aan doen. Uiteindelijk liet ze de tranen de vrije loop. Wat Gwen echter niet wist, was dat haar ellende niet zo lang zou duren.