Gwens vingers krulden instinctief. Ze wilde naar de overkant lopen en die uitdrukking van Elizabeths gezicht slaan. Schreeuwen. Een antwoord eisen. Maar dat deed ze niet. Niet hier. Dit was de laatste keer dat ze Albert zag. Ze was niet van plan om Elizabeth zulke kostbare momenten te laten verpesten.
De dienst verliep rustig. Woorden werden gelezen. Handen werden vastgehouden. Toen de dienst was afgelopen, sprak Gwen met een vriend van de familie toen twee mannen in pak haar voorzichtig benaderden. “Pardon, bent u mevrouw Dawson?” vroeg een van hen. Gwen knikte. “We zijn van de bank. We moeten de eigenaar van het landgoed spreken.”