Jamie praatte altijd. Met iedereen. Over alles. Hij was zo’n kind dat zijn Lego-bouwwerken hardop vertelde, dat aan de kassière vroeg of ze van honden hielden, dat zijn hand opstak voordat de leraar klaar was met vragen stellen. Zijn moeder noemde het “op radiostand staan” – altijd uitzenden.
Maar dat was daarvoor. Voor het ongeluk op Highway 9. Vóór de met regen besmeurde weg, de plotselinge remlichten en de auto die ronddraaide alsof hij vergeten was welke kant vooruit was. Jamie herinnerde zich de klap niet. Alleen de chaos. Het glas. Het geschreeuw. En toen de stilte.