Toen hij wakker werd in het ziekenhuis, zaten er blauwe plekken op zijn ribben en hechtingen op zijn voorhoofd. Zijn vader zat naast hem en hield zijn hand zo stevig vast dat het pijn deed. Zijn moeder was er niet. Ze was op slag dood. Na de begrafenis stopte Jamie met praten.
Niet uit verzet, maar omdat het voelde alsof alles wat belangrijk was al was gezegd en niets had geholpen. Wat had hij nog toe te voegen? Hij zweefde als een geest door school. Leraren gaven hem extra tijd, klasgenoten gaven hem ruimte en Jamie gaf ze allemaal stilte.