Hij wilde geen medelijden. Hij wilde geen vragen. Hij wilde gewoon dat de wereld stil was en hem met rust liet. Sommige ochtenden zat hij tien minuten op de rand van zijn bed, sok in zijn hand, wezenloos voor zich uit te staren voordat hij eindelijk in beweging kwam.
Sommige nachten vond zijn vader hem opgekruld in de wasruimte, tranen liepen over zijn gezicht zonder een kik te geven. Zijn verdriet had wortel geschoten in stille hoekjes. Zijn vader deed zijn best. Dat deed hij echt. Hij nam meer diensten aan in de garage en ’s avonds nam hij freelance data-entry baantjes aan om het hoofd boven water te houden.