Walter hield zijn handen in zijn zakken. “Ik zei dat ik niet verkoop.” Howard knikte langzaam en bestudeerde hem. “Ik begrijp het. Maar je moet begrijpen dat dit project nergens heen gaat. En de bouw is rommelig. Lawaai, stof, vrachtwagens die op alle uren rijden. Het zal hier niet prettig zijn.” Hij glimlachte, maar de warmte bereikte zijn ogen niet.
“Zou het niet makkelijker zijn om nu te verhuizen, nu je nog kunt kiezen waarheen?” “Ik heb deze plek zelf gebouwd,” zei Walter rustig. “Ik beslis wanneer ik vertrek.” Voor een moment, noch sprak. Dan Howard’s glimlach afgevlakt. “Dat is jouw beslissing,” zei hij. “Maar ik zal je dit zeggen, over zes maanden zul je deze vallei niet meer herkennen.”