Het land rond het huis van Walter Briggs was het soort stilte dat de meeste mensen niet meer opmerkten. Zijn kleine huis stond aan de rand van de vallei, een paar kilometer voorbij het laatste benzinestation, waar de weg smaller werd en het geluid van het verkeer verdween. Hij woonde daar al twintig jaar, sinds hij en zijn vrouw besloten dat ze genoeg hadden van het stadslawaai.
Elke ochtend volgde dezelfde volgorde: koffie, de koi voeren, de omheining controleren. Hij hield van de routine. Het hield de dingen voorspelbaar. Na de oorlog was dat belangrijk. Hij had geen verrassingen nodig; hij had zijn deel gehad.