“Je bent nu in orde, kleine jongen,” fluisterde ze. Tina verzamelde een bos bladeren om een warm, zacht hoekje te maken waar de wezentjes konden rusten. Eén voor één kwamen er meer uit de put tevoorschijn terwijl James langs het touw naar beneden liep. Elke keer als James naar boven ging, spande zijn spieren en Tina’s zenuwen knetterden. Maar gelukkig hield het touw stand. Bij elk gered wezen voelde Tina een opluchting.
Na een gespannen en ademloos half uur hees James met grote inspanning de laatste van de kleine wezens uit de donkere put. De vijf dieren lagen op de grond en knipperden in het schemerige licht, hun ogen weerspiegelden een mengeling van verwarring en nieuwsgierigheid. De lucht was vol spanning terwijl James en Tina hun volgende stap overwogen.