Ze stormde de kliniek binnen en riep dringend om hulp. Tot haar opluchting stond er een doorgewinterde dierenarts klaar, die met zijn ervaren ogen snel de situatie beoordeelde. Met strenge maar zachte hand dirigeerde hij Tina en James om de dieren op onderzoekstafels te leggen. Maar toen Tina wilde volgen, hield de dierenarts haar tegen met een uitgestoken hand.
“Ik weet dat je bij hen wilt blijven, maar ik heb ruimte nodig om te werken. Wacht alstublieft buiten – ik beloof dat ik u zo snel mogelijk op de hoogte zal brengen.” Tina deed haar mond open om te protesteren, maar hield zichzelf in. Ze besefte dat de dierenarts het beter wist. Met een aarzelend knikje trok ze zich terug in de wachtkamer, James aan haar zijde die een staat van nerveuze anticipatie deelde.