Tina voelde een mengeling van frustratie en vastberadenheid en besloot dat ze nog niet kon opgeven. Ze duwde zich door de gangen van de school, haar voetstappen echoden doelgericht. Elke weigering versterkte haar vastberadenheid en dreef haar ertoe iemand, wie dan ook, te vinden die bereid was samen met haar de sprong in het diepe te wagen. Uiteindelijk wierp haar doorzettingsvermogen vruchten af toen ze Steve vond, de conciërge van de school.
Steve hoorde Tina’s smeekbede en zag de vastberadenheid in haar ogen en de hulpeloosheid in haar toon en stemde toe om te helpen. “Laten we kijken wat we kunnen doen,” zei hij, zijn stem een mengeling van vastberadenheid en bezorgdheid. Samen gingen ze terug naar de kamer waar de wolven en hun metgezel wachtten.